Ergernis...

 

De Red, het juli nummer, een letterlijk onder (het bed) geschoven kindje. Half uitgelezen, kreukels en je kan zien dat hij in mijn tas heeft gevochten voor zijn leven. Maar 'uit' is hij nog niet (ik moet hem ook eigenlijk in één keer uitlezen, maar wanneer? Tijd....ander hoofdstuk....zucht). Al bladerend realiseer ik me waar ik ben gebleven. En dan zie ik het (weer!!!!!) staan; "Wat wil de man". Nee, ik vergeet het vraagteken niet!! Het staat er gewoon niet meer. De vraag is dus een gegeven geworden. En weer wordt het beschreven. De man is de man niet meer, verloren, op zoek naar het zweet, het bier en de schunnigheid. Op zoek naar de oplossing van het mysterie genaamd 'vrouw' (natuurlijk vooral in de spottende vorm). En dan hebben we het nog niet gehad over de andere helft van de zoekende mannen. Deze dragen de naam 'Metroman'. Mannen die hun diepste gevoelens durven te uiten in de ruimste zin des woords. Zichzelf verzorgen, praten, met hun mond dicht eten, kortom....gewoon een beschaafde man.

Ik begrijp dat er over geschreven wordt en zelfs dat het gelezen wordt. Maar eigenlijk is het beter van niet! Hoe meer we iets gaan analyseren, hoe meer we de details gaan zien. En wat zijn daar de toegevoegde waarden van? Is het fijn om te weten dat hij raar kauwt? Ik hoef dat eigenlijk helemaal niet te weten.


Eerlijk gezegd weet ik niet wat ik zelf wil! Waarschijnlijk altijd dat wat ik niet heb, aldus de verwachting van de grote 'stempelmachine' der mensen. Zullen we gewoon kijken of het klikt en ontzettend veel LOL hebben, er niet bij nadenken, het analyseren overslaan en de boel de boel laten?! Dan gaat er misschien een nieuwe wereld open! Eentje waar we gewoon verliefd worden en dan.......zien we wel weer of dat voor altijd is of gewoon....voor 'nu'!